Τις προάλλες παραβρέθηκα σε μια παρουσίαση του βιβλίου Η Γεύση της Μνήμης του εκδημήσαντα θεσσαλονικέα γαστρονόμου Αλβέρτου Αρούχ, ο οποίος έγραφε τις γαστρονομικές κριτικές του με το ψευδώνυμο Επίκουρος. Ήταν και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης εκεί. Παίρνοντας τελευταίος το λόγο μάς είπε ότι σκέφτεται με τους συνεργάτες του να εισηγηθεί στο δημοτικό συμβούλιο της ονομασία ενός δρόμου προς τιμήν του εκλιπόντα.
Ακούγοντάς τον αναρωτήθηκα αν ο προπάτορας φιλόσοφος Επίκουρος έχει την τιμή να έχει δικό του δρόμο στην πόλη μας. Τον πλησίασα μάλιστα εκ των υστέρων (το δήμαρχο) και του το είπα κατ’ ιδίαν. Εκείνος υπομειδίασε πονηρά και δεν είπε τίποτε.
Ψάχνοντας βρήκα αρχικά οδούς Επίκουρου στην Αθήνα, μια στου Ψυρρή (όπου γωνία με Ζήνωνος υπήρχε κακόφημο χαμάμ) και μια στο Περιστέρι (Μπουρνάζι). Βρήκα επίσης στα Σπάτα και στο Γέρακα, όπου και ο τόπος καταγωγής του. Υπάρχει δρόμος με τ’ όνομά του και στο Βαθύ Σάμου όπου φέρεται να γεννήθηκε μετά την πρώτη μετοικεσία των γονιών του.
Προς τα πάνω ανεβαίνοντας, ανακάλυψα ομώνυμο δρόμο στη Βέροια και αρκετοί πια ξέρουμε ότι το σπίτι της Ελένης στο Λιτόχωρο βρίσκεται –όχι τυχαία– στην οδό Επίκουρου!!!
Όμως στη Θεσσαλονίκη; Η έρευνα έδειξε ότι υπάρχει και στην πόλη μας κατιτίς! Ο φίλος Κώστας Καλεύρας μου υπέδειξε την οδό Επικούρου (τονίζεται στο -κού-) στο Δήμο Καλαμαριάς, σε μια αναπτυσσόμενη γειτονιά σύγχρονων πολυκατοικιών. Ένας δρόμος ανάμεσα στις οδούς Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου, ο οποίος κόβεται από τη Γ. Γεννηματά και είναι παράλληλος της Α. Τρίτση. Πολλοί πολιτικοί μαζεύτηκαν γύρω του! Δεν είναι, φαντάζομαι, ότι ακριβώς ονειρεύτηκε ο Επίκουρος.
Στο Δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχει κάτι πιο ταπεινό, πιο απόμερο και πιο λανθάνον. Μεταξύ των οδών Αλεξάνδρου Παπαναστασίου και Ασκληπιού, μετά την Κατσιμίδου αλλά πριν την έξοδο στη Νέα Εγνατία (τώρα πια λεωφόρο Κ. Καραμανλή), στον ταχυδρομικό τομέα 546 39, υπάρχει ένα δρομάκι ονόματι οδός Επίκουρου.
Στη μια πλευρά του βρίσκεται ένα παρκάκι που εκτείνεται ως την οδό Ομήρου. Στην άλλη υπάρχει ένας μικρός πεζόδρομος που βγάζει στην οδό Βαλαγιάννη (οικογένεια εκπαιδευτικών). Αυτό το περιβάλλον σκηνικό μου αποκαλύπτει ένα δρόμο πιο κοντά στον άνθρωπο και τη φύση. Ένα δρόμο αρκετά βατό, που προσφέρεται για περιπάτους, χαλάρωση και ξεκούραση. Όσο μπορεί να γίνει αυτό μέσα σε μια τσιμεντούπολη που πνίγεται από τα αυτοκίνητα και τα ανοίκιαστα μαγαζιά της να θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχε εμπορική κίνηση.
Ωστόσο, αυτή η κάλμα και η ηρεμία, το πάρκο κι ο πεζόδρομος, μου προκαλούν θετικές σκέψεις, ότι θα μπορούσαμε να οργανώσουμε υπαίθριες εκδηλώσεις εδώ, χωρίς πολλή φασαρία και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αρκεί να το σχεδιάσουμε και να το αιτηθούμε στη δημοτική αρχή.
του Κώστα Γ. Καρδερίνη
