Σήμερα θα σας εκφράσω, διαβάζοντάς σας αυτή την εισήγηση, το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι την πολυσυζητημένη και περιβόητη πλέον έκφραση του παππού μας του Επίκουρου, το «Λάθε Βιώσας» . Ξεκινάω με την ετυμολογία των δυο αυτών λέξεων.
Λάθε : Επικ. Αντί έλαθε, γ ενικ. αορ. β ΄ του λανθάνω.
Λανθάνω και λήθω : στους περισσότερους ενεργ. Χρόνους , διαφεύγω της προσοχής κάποιου, παραμένω άγνωστος, αόρατος, απαρατήρητος.
Βιώσας : – βίωσις, – έως , ή (βιόω) τρόπος ζωής σε Κ.Δ.
Σήμερα το Λάθε Βιώσας είναι ένας εναλλακτικός καφενές στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αυτό το έγραψα πιο πολύ για τον φίλο μου τον Μανώλη που θέλει να μιλάμε για πράγματα που συμβαίνουν σήμερα και λιγότερο για να κάνω διαφήμιση στο καφενεδάκι μου.
Έχω την ανάγκη να αναφέρω την ερμηνεία του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη για αρχή. Λάθε Βιώσας, η φράση αυτή πάει να πεί: απόφευγε τις μωρές επιδιώξεις, τις πράξεις που προκαλούν αντίδραση, ταράζουν την γαλήνη σου και σε κατεβάζουν στο επίπεδο των αφώτιστων και των χυδαίων. Τιμές και δόξες σαν εκείνες δεν έχουν αξία.
Το Λάθε Βιώσας λοιπόν είναι κάτι σαν ταμπέλα της ζωής του Επικούρειου ανθρώπου. Μπορούμε επίσης να πούμε πως είναι και ο στόχος του. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί κάποιος ζεί επικούρεια ζωή και δεν το ξέρει, είτε γιατί κάποιος γνωρίζει την επικούρεια φιλοσοφία και προσπαθεί να ζήσει με βάση αυτήν.
Κάποιοι άνθρωποι το έχουν σαν χάρισμα, σαν προτέρημα από τότε που γεννιούνται, άσχετα αν τις περισσότερες φορές οι δάσκαλοι της ζωής τους, οι γονείς και η ίδια η κοινωνία, τους το διδάσκουν σαν μειονέκτημα.
Κάποιοι άλλοι το διδάσκουν στα παιδιά τους, στους φίλους τους, μαθαίνοντας από τα βιώματά τους, παρατηρώντας και λύνοντας μερικά από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, πρακτικά όχι θεωρητικά. Κοινωνική μόρφωση το λέει ένας φίλος! Τι υπέροχο, δύσκολο πράγμα αν δεν στο διδάξουν…Λάθε Βιώσας λέγεται φίλοι μου.
Όπως πολλά πράγματα στην ζωή έχουν πολλές όψεις, έτσι και το Λάθε Βιώσας είναι κάτι σαν ευχή και κατάρα. Να είμαστε σε εγρήγορση! Να προσέχουμε τις επιλογές μας για να αποφεύγουμε τον πόνο. Στόχος μας η ηδονή. Είναι υπέροχη! Σε οποιαδήποτε μορφή της και άκρως εθιστική συγχρόνως όμως. Έτσι ο μικρός πόνος είναι και αυτός καλός. Η γνώση του πόνου και η καρτερικότητά του πολλές φορές είναι σοφία. Ο πόνος είναι δάσκαλος , λέει ένας φίλος! Το να κυνηγάμε την ηδονή μανιωδώς μας κάνει εξαρτημένους από αυτήν. Δεν θα άρεσε καθόλου στον παππού μας αυτό.
Θα προσπαθήσω να σας δώσω κάποια παραδείγματα παρακάτω.
Όταν είσαι κάτοχος μιας φεράρι, είτε στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή μιας πόλης μένεις, είτε στην καλύτερη, είναι το ίδιο. ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΣ. Όταν έχεις μια BMW δεν είναι το ίδιο. Στην καλύτερη περιοχή της πόλης υπάρχουν πολλές, χάνεσαι ανάμεσά τους. Στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή πάλι όμως, ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΣ. Ένα πολύ απλό παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι για να ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΣ στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή, καλύτερα…να μην έχεις αμάξι!
Ας πάμε όμως σε ένα άλλο παράδειγμα.
Η κα Ελένη ζήτησε από τα παιδιά της, στην αρχή της εφηβείας τους, να κάνουν βασικές δουλειές του σπιτιού, για να κερδίσουν το χαρτζιλίκι τους. Ήθελε να τους διδάξει ένα είδος υπευθυνότητας και στη διαχείριση των χρημάτων και στην συμμετοχή και συντήρηση της οικογενειακής ζωής.
Η οικογένειά της μπορούσε άνετα να προσλάβει κάποιον να κουρεύει το γρασίδι ή να μαζεύει τα φύλλα από την αυλή και τα παιδιά της παραπονούνταν ότι κανένας από τους φίλους τους δεν δούλευε για το χαρτζιλίκι του. Δεν εκμεταλλευόταν τα παιδιά της, αλλά δεν ήθελε κιόλας να θεωρούν τα χρήματα δεδομένα.
Όταν η κα Ελένη μεγάλωνε έπρεπε να δουλεύει για το χαρτζιλίκι που χρειαζόταν (πέρα από τις δουλειές του σπιτιού) και παρόλο που δεν ήταν οικονομικά απαραίτητο για τα παιδιά της να κάνουν το ίδιο, ήθελε να τους ενσταλάξει την ίδια εργασιακή ηθική που είχε μάθει και αυτή κατά την διάρκεια της ανατροφής της.
Για να απαντήσει στα παράπονα των παιδιών της για την δουλειά, η κα Ελένη έλεγε : λίγο δηλητήριο μπορεί να είναι ωφέλιμο. Το να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού σίγουρα δεν θα έβλαπτε τα παιδιά, πόσο μάλλον θα τα σκότωνε, παρά τις πυρετώδεις ιστορίες θλίψης τους. Το πιθανότερο ήταν πως θα ενίσχυε τον ηθικό ιστό τους, διδάσκοντάς τα ένα σημαντικό κοινωνικοοικονομικό μάθημα : Δεν αποκτάς τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Ή αν προτιμάτε, δεν υπάρχει γεύμα δωρεάν. Αυτό είναι για την ακρίβεια μια προέκταση ενός από τους νόμους της φυσικής του Νεύτωνα στον τομέα των οικονομικών. Ο νόμος του Νεύτωνα λέει ότι για κάθε δράση υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Η έκδοση των οικονομικών λέει ότι κάθε γεύμα το ακολουθεί και ο λογαριασμός του. Οι ερωτήσεις – κλειδιά είναι : Ποιος τρώει; Και ποιος πληρώνει; Στα οικονομικά, στην φυσική και όπως έλεγε και ο παππούς μας «Τίποτα δεν προέρχεται από το τίποτα» . Με την ίδια λογική, δεν παίρνεις τίποτα εάν δεν δώσεις κάτι – είναι οδός διπλής κατεύθυνσης. Ότι δεν με σκοτώνει αμέσως με κάνει πιο δυνατό λέει ο Φρίντριχ Νίτσε.
Ας δούμε τώρα άλλη μια περίπτωση κάποιου που προσπαθεί να διευθετήσει ένα περίπλοκο ηθικό δίλλημα, για να καταλάβουμε πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αντικρουόμενα προσωπικά συμφέροντα και να ευτυχούμε πάλι.
Ο Μενέλαος και η Δήμητρα μετακόμισαν στο κέντρο της Αθήνας από τα προάστια του Βόλου, 2 χρόνια προτού γεννηθεί η κόρη τους. Ο Μενέλαος είχε κλείσει μια δουλειά υψηλού προφίλ στη Σοφοκλέους (χρηματιστήριο) και η Δήμητρα ήταν παραπάνω από πρόθυμη να αφήσει την επιχείρηση που εργαζόταν και να μπει στην ελεύθερη αγορά με σκοπό να νιώσει την εμπειρία της ζωής στην μεγαλούπολη. Τους άρεσε κάθε λεπτό που περνούσαν στο Κολωνάκι, αφού ξεπέρασαν το αρχικό τους σοκ για τις τιμές των διαμερισμάτων, απολαμβάνοντας τις επαγγελματικές τους επιτυχίες, που αυξάνονταν με πρόοδο που θα ήταν αδύνατη στην πόλη που γεννήθηκαν, και τα πολλά πολιτιστικά πλεονεκτήματα της Αθήνας. Μα τώρα που είχαν ένα παιδί, την Ηλέκτρα και ήταν 2 ετών, η Δήμητρα είχε αρχίσει να ανησυχεί για το αν θα έπρεπε να παραμείνουν στην πόλη. Την απασχολούσε η ασφάλεια και η μόρφωση της κόρης της. Όσο και να εκτιμούσε η Δήμητρα τις ευκαιρίες της πόλης, αναρωτιόταν αν η μικρή πόλη του Βόλου που μεγάλωσε και παντρεύτηκε θα παρείχε μια πιο ολοκληρωμένη παιδική ηλικία για την κόρη της. Γνώριζε τα εξαιρετικά δημόσια σχολεία εκεί και έβρισκε τον έντονο ανταγωνισμό για τις θέσεις στα κορυφαία ιδιωτικά σχολεία του Κολωνακίου και την αγριότητα του ανταγωνισμού μέσα στα σχολεία αποκαρδιωτικά και όχι τελείως υγιή φαινόμενα..και το τίμημα! Φοβόταν πως δεν θα μπορούσε ποτέ να αφήσει την Ηλέκτρα να πάει μόνη της στο σχολείο- ή στο μαγαζί στην γωνία ακόμη-στην Αθήνα και θεωρούσε πολύτιμες τις αναμνήσεις της για τις απογευματινές ανέμελες εξόδου στο ύπαιθρο με τους φίλους της παιδικής της ηλικίας. Όσον αφορούσε τον εαυτό της, τη Δήμητρα δεν την ενοχλούσε η ανελέητη αφοσίωση των κατοίκων της Αθήνας στο κυνηγητό της επιτυχίας, μα της προκαλούσε άγχος ο αντίκτυπος που θα είχε σε ένα κοριτσάκι η μοναδική προσήλωση στο τι δουλειά κάνει κανείς και πόσο βγάζει, σε αντίθεση με το ποιος πραγματικά είναι.
Από την άλλη πλευρά, όπως ήξερε από την δική της εμπειρία, οι πολιτιστικές και οι μελλοντικές ευκαιρίες για καριέρα στο κολωνάκι ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτές της επαρχίας.
Στα ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας μάθαιναν κομπιούτερ και σκάκι από το νηπιαγωγείο. Πολλοί αποφοιτήσαντες περνούσαν στις καλύτερες σχολές και εκπαιδεύονταν από κορυφαίους ερευνητές επιστήμονες. Η Δήμητρα σκεφτόταν να πηγαίνει την Ηλέκτρα σε διαφορετικό μουσείο τέχνης κάθε Σάββατο, να την γράψει σε μαθήματα ορθοφωνίας και σε μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Ή στον επαρχιακό Βόλο…να κάνει θελήματα στο εμπορικό κέντρο; Να κάνει μαθήματα παραδοσιακών χορών στο κέντρο νεότητας; Όλα αυτά ήταν αρκετά για την ίδια. Από την άλλη, είχε και πολλά ζωηρά σαββατοκύριακα ως έφηβη εκεί.
Η Δήμητρα και ο Μενέλαος άφησαν ένα μεγάλο και καθιερωμένο κύκλο φίλων στο Βόλο και πολλοί από αυτούς τους φίλους ήταν επίσης γονείς. Στην Αθήνα είχαν πολλούς γνωστούς με τους οποίους συναναστρέφονταν, μα οι βαθιές φιλίες αναπτύσσονταν αργά. Ένα πράγμα γνώρισε με σιγουριά ότι εάν ήταν να επιστρέψει στα προάστια θα πήγαινε κοντά στην οικογένεια και τους φίλους. Δεν θα πήγαινε στα προάστια της Αθήνας.
Από την μεριά του ο Μενέλαος ήταν ικανοποιημένος με την παραμονή στην Αθήνα. Μα και αυτός ωστόσο ήθελε να κάνει το σωστό για την κόρη του και είπε στη Δήμητρα ότι θα επέστρεφε στο Βόλο, εάν αυτή πειθόταν πως ήταν απαραίτητο. Και οι δύο θα πλήρωναν ένα προσωπικό τίμημα, το γνώριζε, όσον αφορά την πρόοδο της καριέρας τους και το εισόδημά τους, αν και δεν τον πείραζε να ελαττώσει τις πληρωμές της υποθήκης τους και να έχει ξανά αυλή.
Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές, καμία από τις οποίες δεν είναι τελείως καλή. Θα αναλογιστούμε προσεκτικά αυτές τις επιλογές επειδή το δίλημμα που έχουμε είναι επιλογή ζωής και όπως λέει ο παππούς μας ο Επίκουρος δύσκολα αλλάζεις ζωή, πόσο μάλλον δεύτερη φορά. Δεν προλαβαίνουμε!
Η Δήμητρα σκεφτόταν πολλές παραμέτρους. Υπήρχε η σκέψη ότι μπορεί αυτή η απόφασή της να κάνει κακό στο γάμο της. Τι και αν ήταν το καλύτερο για την Ηλέκτρα να μετακομίσουν στον Βόλο, αν το καλύτερο για τη σχέση μεταξύ της Δήμητρας και του Μενέλαου ήταν να μείνουν στην Αθήνα; Και αν λάμβαναν μια απόφαση βασισμένη στις ανάγκες της Ηλέκτρας και εις βάρος του γάμου τους, θα ήταν αυτό το καλύτερο για την κόρη τους;
Άρχισε σκεπτόμενη πως όπου και να ζούσε, δεν θα ήταν σε ένα τέλειο κόσμο. Δεν υπήρχε μια απολύτως σωστή και μια απολύτως λάθος επιλογή. Ο φόβος ότι υπάρχει μια μόνο επιλογή και δεν μπορεί να την βρεί δεν υπάρχει.
Δεδομένου ότι όλα αλλάζουν, η σωστή απάντηση τώρα, με ένα νήπιο, μπορεί να μην είναι η σωστή απάντηση για την ίδια οικογένεια με έναν έφηβο ή με αδέρφια ή με μια νέα καριέρα για τον Μενέλαο.
Όσον αφορά στο μακροπρόθεσμο μέλλον η Επικούρεια φιλοσοφία, δεν είναι μέσο για προγνώσεις. Είναι χρήσιμη στο παρόν και στο παρόν η Δήμητρα κατανοούσε πως δεν βρισκόταν σε επικίνδυνη στενωπό . Θα μπορούσε να είναι μια καλή γονέας και να δώσει στο παιδί της την κατάλληλη ανατροφή οπουδήποτε. Κατάλαβε επίσης ότι ενώ υπάρχουν πολύ περισσότερα σε μια ηθική επιλογή από το άσπρο-μαύρο, δεν υπάρχει εγγύηση ότι η μια επιλογή είναι καλύτερη από την άλλη.
Η Δήμητρα, ο Μενέλαος και η Ηλέκτρα έμειναν στην Αθήνα. Τους άρεσε εκεί και οι λόγοι που έφυγαν από τον Βόλο υπήρχαν ακόμη. Το άγχος της Δήμητρας για την ζωή στο Κολωνάκι με ένα παιδί εξατμίστηκε μόλις βεβαιώθηκε ότι ήταν μια επιλογή που δεν απογοήτευε με κάποιο τρόπο το παιδί της ικανοποιώντας τον εαυτό της και τον σύζυγό της. Λάθε Βιώσας λοιπόν φίλοι μου!
Θα μπορούσαμε να πούμε πως και η ζωή ενός κατασκόπου είναι μια ζωή όπου ο άνθρωπος περνά απαρατήρητος. Άλλωστε αυτό είναι το επάγγελμα του. Αυτή είναι η δουλειά του. Έχει πολύ γνώση, έχει καλή εκπαίδευση, ξέρει την αλήθεια, ψάχνει να βρεί μόνο αυτή, αυτό που πραγματικά συμβαίνει και όχι το θέατρο, το περιτύλιγμα, τα στημένα παιχνίδια και αυτά που καταλαβαίνουν οι πολλοί. Ζεί πάντα στην αφάνεια, προσέχει με ποιους συναναστρέφεται και προσπαθεί πάντα να παίρνει κάτι από τα πάντα, από παντού. Μια «καθαρή» πληροφορία πάντα είναι χρήσιμη. Το κυριότερο απ’όλα και το πιο σημαντικό είναι να μην αποκαλυφτεί ποτέ η ταυτότητά του! Εδώ υπάρχει φόβος! Πάει το Λάθε Βιώσας…. Ζει υπηρετώντας κάτι αόρατο! Πάει το Λάθε Βιώσας. Πολλές επιλογές της ζωής του δεν έγιναν έπειτα από ελεύθερη σκέψη και βούληση. Είχε καθήκον! Το χειρότερο μετά από όλη αυτή τη ζωή στην αφάνεια, στην δύση της ζωής του, να ανακαλύψει πως ήταν στη λάθος μεριά σε σχέση με τα πιστεύω του, σε σχέση με το όπως όριζε αυτός στον εαυτό του το καθήκον! Μια ζωή κατεστραμμένη…. Χωρίς νόημα! Υπηρετώντας τον εχθρό του! Ένα-ένα του έρχονται στο μυαλό…Να μην μπορεί να κοιμηθεί από τους εφιάλτες…Τόσα λάθη, τόσες λάθος επιλογές… Αδύνατον! Δεν μπορεί να το αντέξει. Αυτόν; Αυτόν που ζούσε στην αφάνεια; Που είχε καθαρό το κούτελό του;! Που ήταν πάντα έξυπνος; Έξω από τον ύπνο δηλαδή; Που ήξερε τι κρύβετε πάντα πίσω από την κουρτίνα;! Τον κορόιδεψαν τελικά; Θυσίασε ολόκληρη τη ζωή του για ένα ψέμα; Για ένα ψέμα που το λένε απροκάλυπτα πλέον και στα Μ.Μ.Ε. ; Τα παπαγαλάκια;! ΟΧΙ! Όλα είναι ψέματα! Δεν ακούει κανέναν. Παρακαλεί να τον αφήσουμε να πεθάνει ήρεμος… Μην μου λέτε την αλήθεια…Δεν θέλω ν’ακούσω την αλήθεια! Αφήστε με ήσυχο … Να νομίζω πως ακόμα τα ξέρω όλα, πως δεν με πουλήσανε. Δεν το αντέχω αυτό. Είναι το μόνο πράγμα που δεν αντέχω!
Ο επαγγελματίας του είδους λοιπόν αποτυγχάνει! Τελειώνοντας με αυτό το παράδειγμα θα σας πω φίλοι μου πως για τον Επικούρειο άνθρωπο δεν υπάρχει κάτι που να μην αντέχει! Άλλωστε τα 2/3 της ζωής μας τα περνάμε καλά, ως επί το πλείστον. Βάζουμε σε παρένθεση τις σύγχρονες ανίατες ασθένειες εδώ.
Κάποιοι λένε : στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Στους μονόφθαλμους όμως αυτός που έχει και τα δύο μάτια δεν μπορεί να ηγηθεί. Πρέπει να φύγει. Να μην ανήκει στην ομάδα τους. Για τους μονόφθαλμους καλό θα ήταν να πέθαινε, να τον σκότωναν ή να τον έκλειναν για πάντα σε μια φυλακή. Αυτός πάλι θα ήταν τυχερός αν του έβγαζαν μόνο το ένα μάτι και συνέχιζε να ζει μαζί τους. Οπότε όπως ορίζει το Λάθε Βιώσας πρέπει να βρεί μια ομάδα με ανθρώπους που έχουν και τα δυο μάτια. Ή ακόμα καλύτερα να έχουν βρει και ένα τρίτο, ώστε να έχει περιθώρια εξέλιξης και ούτω καθεξής. Εδώ δεν υπάρχει τέλος προς τα πάνω, ταβάνι δηλαδή γιατί υπάρχει η ματαιοδοξία που δημιουργεί συνέχεια ανώτερες ομάδες. Το ότι νομίζουν ότι έχουν επτά μάτια ενώ έχουν μόνο τρία, τον Επικούρειο άνθρωπο δεν τον πειράζει, ζει άνετα μέσα σε αυτό και χωρίς κίνδυνο. Βέβαια πρέπει να βάζουμε ταβάνι – όριο, εμείς οι ίδιοι στην πορεία μας προς τις ανώτερες ομάδες. Να απολαύσουμε με ασφάλεια την ζωή. Αναφέραμε στην αρχή πως το Λάθε Βιώσας είναι ευχή και κατάρα. Αν δεν είσαι σε εγρήγορση εύκολα σε συνεπαίρνει η ματαιοδοξία των ανώτερων ομάδων λόγο της άνεσης που νιώθεις με αυτά που έχεις δημιουργήσει – κατορθώσει προηγούμενα στη ζωή σου.
Με αυτή τη πορεία ζωής ο Λάθε Βιώσας άνθρωπος δεν έχει χρόνο να πολιτευτεί. Δεν προλαβαίνει! Η ζωή του όλη είναι πολιτική όπως καταλαβαίνετε. Να πολιτευτεί με ένα κόμμα που έχει ιδέα;! Συγκεκριμένη πορεία;! Αριστερά – Κέντρο – Δεξιά ;! Καθημερινά τα δεδομένα αλλάζουν…. Κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Πώς να λειτουργήσει με φρόνηση για το καλό των πολλών; Δεν έχει τα δεδομένα…Δεν τα ελέγχει. Δεν έχει πρόληψη … προσωπική αντίληψη των γεγονότων. Ναι, θα μπορούσε να ήταν ένας πάρα πολύ καλός σύμβουλος. Σε συγκεκριμένο θέμα – θέση – τομέα. Πίσω από την έκθεση στους πολλούς και στις πολλές εξηγήσεις. Μάχεται κάθε μέρα συζητώντας με τον εαυτό του και τους γύρω του, προσπαθώντας να απολαύσει την ζωή όσο μπορεί περισσότερο. Να αναπτυχθεί βιώνοντας καταστάσεις – γεγονότα που θα τον κάνουν πιο σοφό, που θα του δίνουν περισσότερες ηδονές. Το ίδιο εύχεται και για τους φίλους του. Οι φίλοι είναι πολύ σημαντικοί για αυτόν. Δεν θέλει να κάνει πολλά όμως για τους πολλούς. Δεν είναι του στυλ του. Άλλωστε για μια εικόνα ζούμε λέει κάποιος φίλος. Συγκεκριμένα, για να ζήσεις στην Ελλάδα «Λάθε Βιώσας» πρέπει να είσαι ημίθεος ή ψυχαναγκαστικός.
Γνώθι σ’αυτόν : όταν πλέον γνωρίσεις τον εαυτό σου, πεθαίνεις! Ένας μύθος τρόπου ζωής, με ελάχιστες ηδονές.
Λάθε Βιώσας : τρόπος να απολαμβάνεις την ζωή. Η ίδια η υπέροχη θνητή ζωή με αίσθηση αθάνατου παιδιού… σχεδόν τέλειο! Σχεδόν απόλυτα παρέα με την φύση. Ερωτευμένος με την φύση, ερωτευμένος – παθιασμένος με το φυσιολογικό.
Τι είναι ο έρωτας;! Ο έρωτας είναι χημεία. Χημικές ενώσεις. Λάθε Βιώσας! Ζωή! Ηδονή!
Δεν ξέρω, λέει κάποια γυναίκα, τον θέλω! Δεν είναι λογικό για απροσδιόριστους λόγους, αλλά εγώ τον θέλω. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που νιώθω μέσα μου με λόγια. Είναι η έλξη, με ελκύει απίστευτα αυτός ο άνθρωπος.
Το παράδειγμά μας είναι ελεύθερο από ψυχικές εξαρτήσεις ή ασθένειες. Αυτές ορίζει ο παππούς σαν έρωτα κατ’ εμέ, γι’αυτό και μας λέει πως δεν έχει κάτι καλό να μας προσφέρει ο έρωτας.
Μάλλον η ηδονή είναι η σωστή λέξη! Μπορείτε να σκεφτείτε σήμερα σε αυτήν τη θρησκόληπτη κοινωνία στην οποία ζούμε με άκρως, συνειδητά και υποσυνείδητα, καταραμένη αυτή τη λέξη, πως θα ακουγόταν η έκφραση, από μια γυναίκα μάλιστα : αχ ηδονίζομαι όταν βλέπω αυτόν τον άντρα! Το φυσιολογικό έχει γίνει αίσθημα ντροπής, έχει γίνει φόβος!
Ηδονή : (ήδομαι) χαρά, ευτυχία, ευχαρίστηση, ικανοποίηση, αυτό που είναι ευχάριστο, τέρψη, απόλαυση! Αυτή τη λέξη λοιπόν φίλοι μου έχουμε ξεχάσει ή και δεν μάθαμε ποτέ να χρησιμοποιούμε στις καθημερινές εκφράσεις των συναισθημάτων μας!
Λάθε Βιώσας λοιπόν! Σαν να είμαστε αόρατοι, διαφανείς! Χωρίς φιλοδοξίες που προκαλούν ζήλια, φιλοπρωτία, αντιθέσεις! Γνωρίζοντας την θέση που ταξιδεύουμε προσπαθούμε να κάνουμε απολαυστικό το ταξίδι μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει πότε θα τελειώσει. Δεν είναι επιλογή μας! Αρκεί να είμαστε σίγουροι ότι και σήμερα το απολαύσαμε. Ότι και να τελειώσει αύριο εμείς έως τώρα απολαμβάναμε, ζήσαμε. Χωρίς να λυπόμαστε που πεθαίνουμε! Άλλωστε ότι γεννιέται πεθαίνει! Το βλέπουμε καθημερινά στο ταξίδι μας. Αν δεν το βλέπαμε δεν ξέρω αν θα πεθαίναμε.
του Κώστα Τριανταφυλλίδη
