Ήταν και ο Λουκιανός
Σύρος, Σαμοσατεύς
Μέγας του λόγου χειριστής
Κι απίθανος γραφεύς
Για γλύπτη τον εστείλανε
Να παίζει με γλυφίδα
Μαντάρα όμως τα 'κανε
Τον κέρδισε η γραφίδα
Ταχύτατα τα παρατά
Πάει στην Ιωνία
Η γνώση είναι διάχυτη
Και η φιλοσοφία
Έγραφε αυτός δικανικούς
Για να βιοπορίζει
Κι άρχισε τους περίεργους
Όλους να σατιρίζει
Επήγε στην ρητορική
Γιατί εκεί είχε χρήμα
Στης δεύτερης Σοφιστικής
Εντάχθηκε το κλίμα
Από νωρίς μετοίκησε
Στην όμορφη Αθήνα
Στο κέντρο του πολιτισμού
Στης γνώσης την ρουτίνα
Όμως δεν έμεινε πολύ
Και πουθενά δεν μένει
Συνέχεια αλλάζει διαμονή
Στην τότε οικουμένη
Σατίριζε το κάθε τι
Που ‘ταν έξω απ' την φύση
Φαίνεται τον Επίκουρο
Πολύ είχε μελετήσει
Βλέπουμε τον Επίκουρο
Σε κάθε του γραφή
Γιατί κριτήριο πάντοτε
Είχε την λογική
Ήθελε να 'ναι αυτός σωστός
Στον τρόπο και την σκέψη
Και την ψευτιά και τ' άδικο
Δεν δέχονταν να θρέψει
Πολλά από τα συγγράμματα
Ήταν και κυνικά
Φαίνεται πως μελέτησε
Και τέτοια σκηνικά
Αλλού ήταν επικούρειος
Αλλού ήταν κυνικός
Για άλλους ήτανε καλός
Γι' άλλους πολύ κακός
Ένα είναι το σίγουρο
Και δεν σηκώνει κρίση
Έσπειρε αμφισβήτηση
Σ' όλη την τότε ζήση
Σατίριζε της εποχής
Τα δόλια και κακά
Θεούς μα και φιλόσοφους
Μάντεις και ξωτικά
Ξεμπρόστιαζε όλους αυτούς
Που ήταν δημαγωγοί
Και για τον άμοιρο λαό
Το παίζαν οδηγοί
Μάγια, ψευτοφιλόσοφους
Ρήτορες, ποιητές
Όσοι στα μάτια του λαού
Κάναν τους τιμητές
Έκανε σάτιρα τρελή
Με περισσή μανία
Σ' όσους εκμεταλλεύονταν
Την δόλια κοινωνία
Κάποιους χτυπούσε σωρηδόν
Και κάποιους κατά μόνας
Όλους τους ματαιόδοξους
Μα και τους αλαζόνας
Κανείς δεν γλύτωσε
Απ' αυτού την αιχμηρή γραφίδα
Και για τον Κροίσο έγραψε
Και για τον μέγα Μίδα
Έγραψε τι παθαίνουνε
Την ζήση αν αποσώσουν
Όπως κι άλλοι σκελετοί
Στον Άδη θα τελειώσουν
Η δόξα δεν μετράει εκεί
Ο πλούτος και η χάρη
Να κι Ελένη σκελετός
Της ομορφιάς καμάρι
Ήθελε μέσα στην ζωή
Να είσαι μετρημένος
Και μέσα από την λογική
Να 'σαι περπατημένος
Κορόιδευε τον θάνατο
Και τους θεούς συνάμα
Κι ήθελε να βγει ο λαός
Έξω απ' αυτό το δράμα
Μα πιο πολύ κορόιδευε
Τον φόβο του θανάτου
Γι' αυτό έγραψε τον Μένιππο
Και τα καμώματα του
Στηλίτευε το κάθε τι
Έξω απ' την λογική
Θαύματα, μεταφυσικά
Προφήτες, μαντική
Του άρεσε πάρα πολύ
Ψεύτες να ξεπαστρεύει
Και τους αγύρτες δείχνοντας
Να ποιος σας κοροϊδεύει
Και για τον πλούτο μίλησε
Την ψεύτικη φιλία
Αυτήν δα του συμφέροντος
Γεμάτη κολακεία
Τώρα έχουμε ένα λαό
Που βλέπει μα δεν κρίνει
Που ακούει χίλια ψέματα
Κι όλα τα καταπίνει
Αχ που 'σαι τώρα Λουκιανέ
Τον κόσμο να ταράξεις
Την αγυρτεία, την ψευτιά
Στον κάδο να πετάξεις
Πολύ μας λείπεις Λουκιανέ
Κι οι ψεύτες βγάλαν γλώσσα
Και νέοι ψεύτες ήρθανε
Τριγύρω όπως στην κλώσσα
